Και να λοιπόν που φτάσαμε στη "δημοκρατία" του "απαγορεύεται"

23.09.2013



Σήμερα είναι η ευκαιρία μας, για αλλαγές, αν ήδη δεν χάσαμε το τρένο ως έθνος, γιατί τα λεφτά μας τα χάσαμε, την αξιοπρέπεια μας τη χάσαμε, την εθνική μας κυριαρχία τη χάσαμε, το κουράγιο μας το χάνουμε, τη γλώσσα μας τη χάνουμε, τις ιστορικές μας μνήμες φαίνεται να τις χάνουμε, τουλάχιστον να μη χάσουμε τις νέες γενιές
------------------------------------------------------------------------------------------------
του Μιχάλη Καθαράκη

Ετούτη η χώρα έχει πάθει ζημιά. Σιγά το νέο θα μου πείτε.
Και κανείς -εκτός από τους ξένους;- δεν κάνει τίποτα για να λυθεί το πρόβλημα. Κι αυτό το ξέρατε.
Και να που κάποιοι ξύπνησαν ένα πρωί (οι οικογένειες που κυβερνούν και δημιούργησαν το πρόβλημα) κι αποφάσισαν πως χρειαζόμαστε κι άλλους νομούς για να προστατέψουν τη δημοκρατία και να ξεχωρίσουν οι παράνομοι.
Αρχίσαμε λοιπόν με τα "απαγορεύεται" να περιγράφουμε τι δεν πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε τη δημοκρατία. Ναι ούτε και γω τα καταλαβαίνω όλα αυτά...
Μόνο που τα "απαγορεύεται" είναι φίλοι της ηδονής.
Αν τηρούσαμε το Σύνταγμα, δε θα χρειαζόμασταν νέους νόμους. [δείτε εδω]
Δεν είναι η δημοκρατία πολίτευμα απαγορεύσεων αλλά επιβολή, από το λαό, της γνώμης των περισσοτέρων, που στηρίζεται στη δύναμη του λαού.
Μια δημοκρατία εδραιωμένη στα δικαιώματα του άλλου, στηρίζεται από το λαό και δε γνωρίζει αντιδημοκρατικά φαινόμενα ούτε χρειάζεται γκρίζους νόμους.
Αλλά ποια δημοκρατία μπορεί να σταθεί με έξι στους δέκα νέους άνεργους.
Με παιδιά με εξαιρετικά προσόντα να εισάγονται σε ανώτατα ιδρύματα με μέσο όρο αρκετά κάτω του δέκα.
Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει ουσιαστικά καταργήσει την τεχνική και τεχνολογική εκπαίδευση ακυρώνοντας τα ταλέντα των νέων.
Με παιδιά που μισούν την άγονη μάθηση, που δε μαθαίνουν πως να μαθαίνουν, στραγγαλισμένα στα κάθε μορφής μαθήματα και φροντιστήρια, χωρίς ώρα για παιγνίδι.
Με πολίτες που αγνοούν την ιστορία τους γιατί δεν την έμαθαν ποτέ σωστά στα σχολεία.
Με μαθητές έξυπνους αλλά αδιάφορους, για ένα σύστημα χιλιάδων άγονων σχολικών ωρών με διαδοχικές εξετάσεις χωρίς φαντασία και διδακτικές μεθόδους και εποπτικά μέσα από τον προπερασμένο αιώνα.
Με πολίτες που μισούν τις ρίζες της γλώσσας τους γιατί τη διδάσκονται με απεχθή και αναχρονιστικό τρόπο.
Με πολίτες που δεν ακολουθούν τα όνειρά τους παρά απλά βολεύονται σε μια αντιπαραγωγική θεσούλα, κάπου, επειδή είχαν το μέσο.
Με βουλευτές που ψηφίζονται ανάλογα με το πόσους έχουν βολέψει κι όχι ανάλογα με το έργο τους.
Μακρύς ο κατάλογος, περιττή η παράθεση, γιατί ζούμε το περιεχόμενό του όλοι.
Κι αν μας βάλλουν σε "τάξη", οι ευρωπαίοι "ηγεμόνες", και μας αφήσουν και φύγουν μετά, θα οδηγηθούμε σε χρόνο μηδέν στα ίδια προβλήματα
Γιατί η παιδεία που δεν έχουμε, είναι η ίδια παιδεία που μας έφτασε εδώ και μας επιτρέπει να τους ανεχόμαστε.
Δείτε μια ουρά στο checkin αεροδρομίου για να καταλάβετε: αν όσοι περιμένουν είναι ευρωπαίοι, η ουρά είναι μια λεπτή μακριά γραμμή, αν είναι Έλληνες, είναι μπουλούκι, ας φτιάξουμε λοιπόν ένα νόμο και γι αυτό.
Αυτό που μας χρειάζεται άμεσα είναι παιδεία, πραγματική μόρφωση και κατάρτιση, σε όλα τα επίπεδα.
Αν μεγαλώνουμε γενιές που πρέπει να τους επιβάλλουμε με απαγορεύσεις όσα η ιστορική γνώση και σοφία καταγράφει ως αυτονόητα κι εκείνες τα αγνοούν, το παιγνίδι έχει χαθεί.

Ας το αποφασίσουμε μια και καλή: αν ο μέσος όρος των πολιτών που ψηφίζουν έχει πολιτιστικές και ιστορικές ελλείψεις αυτό μεταφράζεται ως έλλειμμα στη δημοκρατία και καταγράφεται σε λάθος αποφάσεις και σίγουρα δε θεραπεύεται με νομούς παρά μόνο με παιδεία.
Το αίτημα από σύσσωμη την κοινωνία πρέπει να είναι επιτακτικά ένα: πλήρης αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που πρέπει να ξεκινήσει από το ανύπαρκτο έως βλαπτικό (εκ του αποτελέσματος κρίνω) υπουργείο παιδείας και όχι από τις εισαγωγικές εξετάσεις.
Χρειαζόμαστε άμεσα ένα εκπαιδευτικό σύστημα με έμφαση στα παιδιά, με ανάδειξη του ταλέντου, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα, με σύγχρονες εκπαιδευτικές τεχνικές (και δεν εννοώ ηλεκτρονικούς πίνακες, ούτε δωρεάν λάπτοπ), με διαρκή αξιολόγηση του εκπαιδευτικού αποτελέσματος, δηλαδή όχι μόνο των μαθητών.
Αν μια επένδυση αξίζει τον κόπο σήμερα αυτή είναι στην παιδεία αλλά όχι στη σημερινή της μορφή.
Σήμερα είναι η ευκαιρία μας, για αλλαγές, αν ήδη δεν χάσαμε το τρένο ως έθνος, γιατί τα λεφτά μας τα χάσαμε, την αξιοπρέπεια μας τη χάσαμε, την εθνική μας κυριαρχία τη χάσαμε, το κουράγιο μας το χάνουμε, τη γλώσσα μας τη χάνουμε, τις ιστορικές μας μνήμες φαίνεται να τις χάνουμε, τουλάχιστον να μη χάσουμε τις νέες γενιές, πριν χάσουμε την υπομονή μας και αλληλοφαγωθούμε.

cretalive.gr

starfm.forumgreek