Οι παλιοί πειρατικοί σταθμοί στα μεσαία κύματα

04.05.2016

Σαν πρώην εραστής του ραδιοφώνου, και των πειρατικών εκπομπών, έχω ιδίαν άποψη να καταθέσω επί του θέματος, ειδικά όσον αφορά τη περίοδο αρχές της δεκαετίας του ’80’

---

Απο τη δεκαετία του ΄60 και μετά, μέχρι τα τέλη του ’70 για τους πειρατές, οι ποινές ήταν αυστηρές κατα τη σύλληψή τους.
Είχε πρόστιμα και φυλάκιση.
Τότε η πολιτεία, φοβόταν περισσότερο τη προπαγάνδα, και λιγότερο το κλασσικό που πίστευαν, πως οι πειρατές κανουν ζημιά στις τηλεπικοινωνίες.
Την εποχη τη δικιά μας όμως, δηλαδή αρχές ΄80, δεν υπηρχε κανένας κίνδυνος προπαγάνδας.
Απλά συνέχιζαν να πιστεύουν το αφελές επιχείρημα, οτι ένας πειρατικός σταθμός, μπορει ακόμα να…»ρίξει ένα αεροπλάνο», γιατι δέν θα είχε λέει, σωστή επικοινωνία ο πιλότος με τον πύργο ελέγχου, λόγω ισχυρών παρεμβολών!
Αυτό βέβαια ποτέ δεν είχε βάση, σε καμία περίπτωση, ούτε είχαμε ποτέ κανένα τέτειο περιστατικό πτώσης αεροπλάνου, που να οφείλεται σε εκπομπή ερασιτέχνη!.
Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα , και δέν είχε καμία σχέση με τίς συχνοτητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες
Κι όταν μας έλεγαν οτι οι αρμονικές των συχνοτήτων μας, ήταν που τους έκαναν τη ζημιά.
δεν ευσταθούσε σάν βάση, γιατί οι αρμονικές που εξέπεμπαν οι σταθμοί μας, ήταν πολύ αδύναμες, και εξασθενούσαν στα εκατό με διακόσια μέτρα!
Ομως, το κυνηγητό σε όλους εμάς, δεν είχε σταματήσει ποτέ!
Με ειδικά ραδιογωνιόμετρα επί οχημάτων, περιπολούσαν τούς Αθηναικούς δρόμους, και ένα ειδικό όργανο, τούς έδειχνε σε ποιά κατεύθυνση είναι ο παράνομος σταθμός.
Ημαστε για αυτούς όλοι παράνομοι!
Ειχαμε όμως εμείς μιά λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!
Οι περισσότεροι, τους σταθμούς μας τους είχαμε φτιάξει μόνοι μας, με δικά μας χρήματα.
Η λυχνία των μεσαίων κυμάτων, μας έβγαζε μια αόρατη »γλύκα» και αυτό, λόγω της μαγεία της να ΄΄μεταμορφώνεται», να γίνεται δηλαδή, η ίδια λυχνία, πότε ενισχύτρια λάμπα, στούς ενισχυτές σε διάταξη Α, και πότε η ίδια πάλι λάμπα, να γίνεται λάμπα εκπομπής σε διάταξη Γ’, και να δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Οι σταθμοί στα μεσαία κύματα, μπορεί να μήν κόστιζαν μια περιουσία, όπως αργότερα στα FM, αλλά όσο και να πείς ο ραδιοφωνικός σταθμός, με τον εξοπλισμό του σύν τα έξοδα συντήρησης του, ερχόταν δεύτερος σε ακριβό χόμπυ της εποχής, μετα το χόμπυ τών αερομοντελιστών!
Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολάς κάθε αργά με το κολυτήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστες, ποινία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαρτήματα αγοράζαμε απο το Μοναστηράκι καινούρια ή μεταχειρισμένα.
ή ανταλάσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες.
Καί άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, είναι σύγουρο οτι θα δουλέψει σωστά?
Και αφού το καταφέρεις να σου δουλέψει σωστά, άντε να βγείς στη ταράτσα να απλώσεις μιά σωστή κεραία!
Με ένα ειδικό χάλκινο σύρμα εμαγιε ανα χείρας, τυλιγμένο στη καλούμπα όπως του χαρταετού, θα χρειαστεί να την απλώσεις ψηλά και όσο μπορείς περισσότερα μέτρα!
Γιά το άπλωμα της κεραίας, ένας ήταν ο τρόπος, γνωστός τοις πάσοι στον κύκλο των ραδιοπειρατών!
Το σύστημα »πατάτα»!
Εδενες την άκρη του σύρματος σε μιά πατάτα, και τη πέταγες μακρυά, ή σε ένα δέντρο ψηλό, ή σε μιά πιό ψηλή ταράτσα και αφού σκλαλωνε κάπου, μετά από μερικές προσπάθειες, την έδενες και σε ένα στύλο στη δικιά σου ταράτσα΄
Στή συνέχεια την τέντωνες, και μέσω ενός πορσελάνινου μονωτήρα, (που αν δεν είχες έβαζες μια κασσέτα), κατέβαζες την κάθοδο σου στην έξοδο του μηχανήματος.
Ολα στίς εκπομπές μας, διέπονταν απο ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου!
Ψευδώνυμο είχε ο εκφωνητής, γενικόλογες και οι αφιερώσεις, πάντα με τα μικρά ονόματα!
» Ο Γιαννης στη Μαρία, Ο Κώστας στη Γιωργία» Και τρέχα γύρευε να τούς βρείς όλους αυτούς!
Οι περισσότεροι, απο μας, κάποια στιγμή είχαν πιαστεί απο τήν αστυνομία, αλλά συνήθως δέν υπήρχαν ποινές.
Μιά πρόχειρη δικαιολογία ότι σπουδάζαμες το αντικείμενο, και κάνουμε απλά πραχτική εξάσκηση στίς λυχνίες, και μας αφήνανε ελεύθερους!
Ομως τιμωρία υπήρχε, αφού σού είχαν κατασχέσει το μηχανήμα.
Καί όχι μόνο τον πομοό, αλλά και όλα τα ηλεκτρονικα μηχανίματα που υπήρχαν μέσα στό σπίτι!
Τόν ενισχητή dublex, το πικάπ η κασετόφωνο, όλους τους δίσκους, Είχες μια ζημιά στα δεδομένα τα τότε, στοίχιζε απο 50 έως 80 χιλ δραχμες!
Τη στιγμή που το μεροκάματο ήταν από 300 έως 400 δρχ.
Πρίν από τη κάθε εκπομπή, γινόταν απαραίτητα ένας συντονισμός, με τη βοήθεια άλλων ερασιτεχνών, για να ξέρει ο εκφωνητής οτι βγαίνει καλά.
Σαν σημείο αναφοράς είχαμε σάν μονάδα σύγκρισης συνήθως ένα κρατικό σταθμό, το Β΄πρόγραμα, ή τοπικούς ξένους σταθμούς, όπως ο Αμερικάνικος σταθμός Γλυφάδας, Νέας Μάκρης κ.α.
Αν ο εκφωνητής είχε το ταπεραμέντο να βάζει συναίσθημα στη φωνή του, να βάζει σωστούς δίσκους, και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο!
Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τόν εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά!
Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, ε΄τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο!
Ηταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δέν περιγράφεται με λόγια!
Καί κατασκευαστικά είχε μαγεία έναςπομπός, αλλά και η παρουσίαση της εκπομπή επίσης!
Για τον ερασιτέχνη που έκανε βόλτες στη περιοχή, και άκουγε σε σπίτια πολλά ραδιόφωνα να παίζουν το δικό του σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνοταν με τίποτα!
Εβλεπε παράδειγμα σε βόλτα στη γειτονιά το παιδί του σταθμού μια κοπελίτσα να κάθεται σε μιά πράσινη αυλόπορτα , να κρατά ένα ράδιο στο αυτί της, και να ακούει το σταθμό, μόλις πήγενε στο σπίτι, είχε έτοιμη την αφιέρωση!
<< Αφιερώνεται το παρακάτω τραγούδι, στην όμορφη μελαχροινή που κάθεται στή πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτι της το ραδιόφωνο και μας ακούει!>>
Και τέτειες πολλές όμορφες αναμνήσεις έχουν να θυμούνται οι παλιοί ερασιτέχνες!
Φυσικά, δέν έλειπαν και τα κορίτσια ερασιτέχνες!
Εκεί φυσικά ο ανδρικός πληθισμός επάθαινε τη πλάκα του, γιατι σάν γυναίκες είχαν πιό αισθησιακή φωνή, στίς εκπομπές τους, είχαν φοβερή απήχιση!
Καί αυτό διότι οτι βάζανε τσαχπινιά και γοητεία στη φωνή, που η φαντασία του ανδρικού πληθισμού την πολλαπλασίαζε ακόμα περισσότερο!
Κάθε αργα σχεδόν, γινόταν τα γνωστά πηγαδάκια, μεταξύ ερασιτεχνών.
Μιά έπερνε το μικρόγωνο ο ένας μιά ο άλλος, και ρωτούσαν πως ακούγεται ο σταθμός στήν περιοχή τους.
Επίσης κατέθετε κάθε ένας την εμπειρία του, απο τις πατέντες που ο ίδιος έκανε.
Πολλές φορές κάποοι, είχαν συνδεθεί και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση.
Οι περισσότεροι σταθμοί, ήταν μέτριας εμβέλειας, με δύο απλές λυχνίες 807, οι οποίες έστελναν σήμα μονάχα σε δυο τρείς συνοικίεςς.
Οσοι είχαν μεγαλύτερες λυχνίες στην έξοδο, τις 813, η μπέμπηδες όπως τις λέγαμε, είχαν σαφώς καλίτερα αποτελέσματα με μιά μεγάλη καιρέα.
Επειδή οι λυχνίες αυτές είχαν ένα κεφάλι σάν του μωρού, για αυτό ονομάστηκαν »μπέμπηδες»!
Πολλές φορές τα μεσσάνυχτα πού ήταν ησυχία, πολλοι »πειράζαν» το δέχτη του ραδιοφώνου, και ολίσθηνε στούς 1800 χιλιοκυκλους, ιδανική συχνότητα για συνομιλίες.
Αυτό λεγίταν ΄΄βραχίωση του δέχτη» του ραδιοφώνου, γιατι έτσι υπήρχε η δυνατότητα συνομιλίας με μακρυνούς σταθμούς, άλλων νομών της Ελλάδος.
Εδώ με τα μεσαία κύματα ίσχυε το εξής.
Για να βγεί κάποις χαμηλά, δηλαδη κάτω από 1000 χιλιόκυκλους, χρειαζόταν πολύ δυνατό μηχάνημα, και πολύ μακρυά κεραία, τουλάχιστον εκατό μέτρα!
Αλλά και πάλι δεν μπορούσες να βγείς εύκολα εκτός της περιοχής σου..
Οσο όμως πιό βραχαία συντόνιζες το μηχάνημα, δηλαδή στούς 1650 χιλιοκυκλους και πάνω, τότε πολλαπλασιαζόταν η εμβέλεια, και χωρίς μεγάλη κεραία.
Από Αθήνα στα βραχέα όπως λέγαμε τους 1850 χιλιόκυκλους, με επειρεασμό ποινίου κεραίας, μπορούσε κάποιος να συνομιλεί άνετα με Κρήτη, Πάτρα, ακόμα και Θεσ/νίκη και Ορεστιάδα!!
Οπως σε όλες τις δουλιές, και σε μάς, υπήρχε μεν και η ευγενής άμιλα, αλλά πολλές φορές και η ζήλεια, γιατί ο άλλος να έχει καλίτερο μηχάνημα από σένα?
Ετσι, δέν εξέλειπαν και οι διαπληκτισμοι, οι κόντρες, οι εγωισμοί, τα γνωστά »ταπώματα», όταν έπεφτε ο ένας πάνω στή συχνότητα του άλλου.
Πολλοί ραδιοπειρατές των μεσαίων, κατάφεραν κάποια στιγμή και δούλεψαν και σε μεγάλους ιδιωτικούς σταθμους, και άλλοι σε κρατικούς
αφού πολλοί ήταν αυτοί που ήταν απόφοιτοι της Σιβιτανιδείου, ή άλλης τεχνικής σχολής ραδιοηλεκτρολογίας.
Τότε τα κρατικά ραδιόφωνα, δέν ήταν ιδιαίτερα προτιμηταία απο το κοινό, γιατί έπαιζαν τα κλασσικά κομάτια.
Ο ερασιτέχνης όμως που είχε μεράκι, και στο Ελληνικο μα προ πάντων στο ξένο ρεπερτόριο, την »εψαχνε» πολύ τη δουλειά.
Εψαχνε ο ερασιτέχνης παντού στα δισκοπωλεία, τα σπάνια και καλά δισκάκια παλιά η της εποχής, και τα έπαιζε στις αφιερώσεις του..
Δέν υπήρχε ποτέ πιθανότητα ένα κρατικό κανάλι να παίξει ενα »hot rats» του Frank Zappa. Ούτε ένα »profet» των Τemtation… η. to .Peter Griffin – Spiderman
Τα σπάνια αυτά κομμάτια τα έβρισκε το μεράκι και μόνο το μεράκι του ερασιτέχνη, που θυσίαζε ώρες από το χρόνο του για να ψυχαγωγίσει το κοινό του!
Κάποιοι παλαίμαχοι βγαίνουν ακόμα στα μεσαία, γιατί το αγάπησαν και το λάτρεψαν το αντικείμενό τους.
Κάνουν ακόμα προγράμματα, γεροντάκια πλέον, έστω και μέ πολύ ελάχστη ακροαματικότητα.
Ολοι πιστεύω κατα βάθος νοσταλγούμε αυτά τα χρόνια, αλλα όμως τίποτα δέν είναι σήμερα όπως τότε..
Τότε ήταν άλλες εποχές!
 
Κείμενο – φωτογραφία: Γεώργιος Χουστουλάκης


http://www.cretanmagazine.gr/