Η Αριστερή Κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ) και γιατί θα έπρεπε να επιλέξει το Δημοψήφισμα στο Σκοπιανό Ζήτημα

από **Admin** Κυρ Ιαν 13, 2019 9:13 pm

13.01.2019

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Ι. Μια Γενική Εισαγωγή

Είναι σε θέση μια όντως (υπογραμμίζω το «όντως») Αριστερή Κυβέρνηση να λύνει εθνικά ζητήματα;

Λοιπόν, εδώ, στην εποχή που ζούμε, και για την ακρίβεια, στις εποχές που ζούμε, διότι το θέμα πάει πολύ πίσω στο παρελθόν, εποχή (εποχές), όπου κλασικοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί έπαψαν να είναι τόσο διακριτοί μεταξύ τους (αν ήταν ποτέ εντελώς τέτοιοι), ιδεολογικοί διαχωρισμοί που χρωμάτιζαν με διαφορετική ένταση και απόχρωση το τι είναι «εθνικό» και τι όχι, αφού υπήρχε μεγάλη διαφοροποίηση (ιδεολογική και ιστορική) πάνω στο τι είναι «έθνος» και «εθνική συνέχεια», και κυρίως, στο τι δεν θα έπρεπε να συνεχίζει να υφίσταται ως «εθνικό» (εδώ ο βολικός χαρακτηρισμός είναι ο «εθνικισμός» ως μια προσπάθεια να παρουσιάσουν το «εθνικό» από το «εθνικιστικό» ως κάτι διαφορετικό), στο τι είναι «διεθνισμός», στο τι είναι «παγκοσμιοποίηση», στο τι είναι «πολυπολιτισμός», με όλες τις παραπάνω κρίσιμες λέξεις – έννοιες να τελούν στην εποχή μας σε τέτοιο βαθμό εννοιολογικής και ιδεολογικής σύγχυσης, ώστε ευλόγως οι μεγάλες λαϊκές μάζες ανά τον κόσμο, να αποστασιοποιούνται από αυτές αρκούμενες να παρακολουθούν όλους εκείνους, πολιτικούς, διανοούμενους, μέσα μαζικής ενημέρωσης, πνευματικό κόσμο, που προσπαθούν να προσδώσουν παγκόσμιες διαστάσεις σε ό,τι θεωρούν ότι συνιστά έννοια και ιδεολογία παγκόσμιας εμβέλειας. Η προσπάθεια αυτή, μέχρι στιγμής είναι τουλάχιστον απογοητευτική, για λόγους που θα σημειώσουμε παρακάτω.

Αυτό που επιδιώκεται σε κάθε περίπτωση δια της Παγκοσμιοποίησης, είναι η κατάργηση των συνόρων των εθνικών κρατών, είναι η κατάργηση του Κοινωνικού και συνακόλουθα οικονομικού και δημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης των Κρατών όπως αυτό θεμελιώθηκε την αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, και η εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου Αγοραίου Κράτους που θα κυβερνάται με βάση εταιρικές αρχές διαχείρισης (στη θέση των συνταγματικών αρχών) ανθρώπων και υλικών μέσων της οικονομίας (με τους ανθρώπους να μη τυγχάνουν καλύτερης «διαχείρισης» από ό,τι τα υλικά μέσα).

Δεξιά, Αριστερά, Σοσιαλδημοκρατία, σε όλες τους τις αποχρώσεις, επιχειρούν μέσα σ’ αυτό το Παγκόσμιο Αίτημα της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί μέσω της μη εισέτι εννοιολογηθείσας ιδεολογικά και πολιτικά λέξης «Παγκοσμιοποίηση» και «Πολυπολιτισμός», (ό,τι επιχειρείται είναι κυρίως μια προσπάθεια «εκδυτικοποίησης» των λέξεων αυτών εντός των απαιτήσεων του Παγκόσμιου Αγοραίου Νεοφιλελεύθερου Φονταμενταλισμού), επιχειρούν λοιπόν, εφόσον έχουν αποδεχτεί την κυριαρχία αυτής της Παγκόσμιας (ιδεολογικής) Σούπας της Παγκοσμιοποίησης και του Πολυπολιτισμού, να επιβιώσουν πλέοντας μέσα σ’ αυτή τη Σούπα και βεβαίως, από εκεί και πέρα, εφόσον ο «Πολυπολιτισμός» και η «Παγκοσμιοποίηση» στερούνται ιδικών τους ιδεολογικών θεωριών, οι πολιτικοί φορείς των κλασικών πολιτικών κομμάτων (ιδίως αυτών της εξουσίας) να προσπαθούν εναγωνίως να συνταιριάξουν τις ιδεολογικές τους καταβολές με μια πραγματικότητα (την «Παγκοσμιοποίηση»), η οποία ό,τι επιδιώκει είναι ακριβώς το ξερίζωμα αυτών των ιδεολογικών καταβολών (Δημοκρατία όπως τη γνωρίζουμε, Κοινωνικό Κράτος όπως το γνωρίζουμε, Ελεύθερη Οικονομία και Αγορές όπως τις γνωρίζουμε).

Παγκόσμια Σούπα; Ναι και όχι!

Το «Ναι» πάει στην Παγκόσμια Νεοφιλελεύθερη Τάξη που ζούμε και σε ό,τι αυτή επιχειρεί.

Το «Όχι» πάει στον Τελικό Στόχο της, που δεν είναι καθόλου «σούπα».

Αν θέλουμε να δούμε τι ζητά και πού το πάει ο Παγκόσμιος Νεοφιλελευθερισμός, οφείλουμε να αναζητήσουμε τους ιδεολογικούς του ταγούς με παγκόσμια ακτινοβολία, που προσφέρουν τα νεοφιλελεύθερα άρθρα πίστης και δείχνουν τι είδους κόσμο ονειρεύονται. Έτσι π.χ., αρκεί μια επίσκεψη στα γραπτά των Φρίντριχ Χάγιεκ και Μίλτον Φρίντμαν, για να αντιληφθούμε το όραμά τους. Ποιο είναι αυτό; Είναι ο 19^ος αιώνας (και ενίοτε ο 18^ος) της τότε αναπτυγμένης Δύσης (κυρίως της προτεσταντικής)! Όχι μονάχα σε ό,τι αφορά την οικονομία μα και σε ό,τι αφορά την οργάνωση της κοινωνίας και του περιεχομένου της ίδια της δημοκρατίας. Βεβαίως, ένα τέτοιο Υπόδειγμα, ακόμα και οι πιο ακραίοι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί δεν τολμούν να το παρουσιάσουν στο εκλογικό τους ακροατήριο! Έτσι, αυτή η Νεοφιλελεύθερη Σούπα για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω, δεν είναι και τόσο ένα προιόν «άγνοιας» και «αδυναμίας» εκείνων των Δυνάμεων και Συμφερόντων που είναι σε θέση να δημιουργούν Παγκόσμιες Τάξεις Πραγμάτων, απλώς, σοφά πράττοντας, αποφεύγουν να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, γνωρίζοντας πόσο και γιατί είναι αποκρουστικό για τους λαούς. Έτσι, προτιμούν με τη Στρατηγική του Σαλαμιού, να πετσοκόβουν λίγο-λίγο τα εθνικά, κοινωνικά και δημοκρατικά εμπόδια που ορθώνονται στο Δρόμο της Μεγάλης Επιστροφής προς τον Χρυσό Αιώνα του «Φιλελευθερισμού», τον 19^ο (και όχι μόνο) Αιώνα! Κυβερνήσεις, πολιτικοί και πνευματικός κόσμος, άλλοι συνειδητά (από ιδεολογία) και άλλοι ασυνείδητα (βαυκαλιζόμενοι πως μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων με το να ακολουθούν αυτή την πορεία), προσπαθούν να βρουν την κομματική και πολιτική τους προοπτική, ασφαλώς δε και την προσωπική τους προοπτική, με ό,τι αυτή η προσπάθεια συνεπάγεται σε επίπεδο κομματικών και προσωπικών χειρισμών.

Και οι λαοί; Πώς αυτοί χειρίζονται τις τύχες τους μέσα σ’ αυτή την Εποχή της Μεγάλης Σύγχυσης και της Παγκόσμιας ιδεολογικοπολιτικής Σούπας; Εδώ κάθε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, είναι παρακινδυνευμένη. Άλλωστε, υπάρχουν λαοί και λαοί, των οποίων οι συμπεριφορές και αντιδράσεις έχουν να κάνουν και με τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και πιστεύω τους, την ιστορία τους, ίσως και τον ιδιαίτερο ψυχισμό τους. Το Συλλογικό ως προς τα χαρακτηριστικά του και τις δυνατότητές του, δεν αθροίζεται απλά, αλλά δημιουργεί και συνέργειες (το κλασικό παράδειγμα πως 2+2 δεν κάνει πάντα 4, αλλά μπορεί και 5 και 6, ίσως όμως, στη περίπτωση της αρνητικής συνέργιας να κάνει και 3 και 2).

ΙΙ. Αριστερά και η σύμμαχός της Παγκοσμιοποίηση

Διεθνισμός και Εθνικισμός (όχι με την αρνητική έννοια της λέξης) είναι ασύμβατες ιδεολογίες και στο επίπεδο του μεταξύ τους ανταγωνισμού για την τελική επικράτηση, η μια επιδιώκει την εξαφάνιση της άλλης ή τον περιορισμό της αποδοχής της από τους λαούς. Βεβαίως, δεν ήταν πάντα έτσι. Τα εθνικά κράτη γεννήθηκαν μέσα από εθνικισμούς, ενώ ακόμα και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που φούντωναν τα κινήματα στις πάμπολλες αποικίες ανά τον κόσμο, ως «εθνικοαπελευθερωτικά» κινήματα εκδηλώνονταν (και όχι ως διεθνιστικά), χωρίς η (τουλάχιστον η αναρχική) Αριστερά την εποχή εκείνη να αντιτίθεται στον όρο που υποδήλωνε την ύπαρξη «εθνικισμών». Αντίθετα μάλιστα, η Μόσχα (και το Πεκίνο σε μικρότερο βαθμό) υπέθαλπαν όπου μπορούσαν τέτοια εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, δηλαδή, υπέθαλπαν τον εθνικισμό. Μάλιστα, ακόμα και πολύ πιο πρόσφατα, είδαμε πώς Αριστερές Δυνάμεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα χαιρέτησαν την ανάδυση των νέων κρατών που προήλθαν από τη διάσπαση πολυεθνικών κομμουνιστικών κρατών μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, φαινόμενα που είχαν έντονο το εθνικιστικό στοιχείο και μάλιστα που οδήγησαν και σε συρράξεις μεταξύ τους έως ότου οι επιμέρους εθνικές διεκδικήσεις βρουν μεταξύ τους ένα σημείο συμβιβασμού. Το ενδιαφέρον εδώ είναι, πως εκείνη η Αριστερά, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που τάχθηκε με το μέρος των αποσχιστικών εθνικών κινημάτων στα πολυεθνικά κράτη του πρώην Υπαρκτού Σοσιαλισμού, έπραξε κάτι εντελώς το αντιδιεθνιστικό : αντί δηλαδή, να ταχθεί υπέρ της διατήρησης της πολυεθνικότητας των ήδη πολυεθνικών πρώην σοσιαλιστικών κρατών, τάχθηκε υπέρ των αποσχιστικών κινημάτων, εκεί όπου αυτό συνέβη βεβαίως. (Όμως τάχθηκε, εναντίον του πρόσφατος κινήματος των Καταλανών στην Ισπανία για ανεξαρτησία).

Όμως, ο Αριστερός Διεθνισμός, βρήκε έναν ανέλπιστο σύμμαχό του. Την Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Το αίτημα της τελευταίας για κατάργηση των εθνικών συνόρων και άρα και των εθνικών κρατών και το αίτημα της Πολυπολιτισμικότητας έρχονται και δένουν με δύο βασικά προτάγματα της Αριστεράς : το τέλος των εθνικών κρατών και των εθνικών πολιτισμικών προτύπων. Βεβαίως, ο Τελικός Στόχος του Αριστερού Διεθνισμού και της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, δεν συναντιούνται πουθενά, αφού ο μεν πρώτος διακηρύσσει ένα Παγκόσμιο Κράτος των Προλεταρίων, η δε δεύτερη ένα Παγκόσμιο Χωριό όπου θα επικρατεί πλήρης ελευθερία (που προσδιορίζεται κυρίως στον οικονομικό τομέα αλλά που συμπαρασύρει ολόκληρο το κλασικό κοινωνικό και δημοκρατικό κρατικό οικοδόμημα όπως το γνωρίζουμε) από κάθε κεντρική κρατική εξουσία. Όμως, επειδή η Μεγάλη Διασταύρωση όπου Αριστερός Διεθνισμός και Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ακόμα ένα θέμα προς αντιμετώπιση και που θα οδηγήσει, όταν προκύψει, σε λύση της μέχρι τότε συνοδοιπορίας τους, η Παγκοσμιοποίηση δέχεται ασμένως τα διεθνιστικά εθνικά προτάγματα αφού την εξυπηρετούν αφάνταστα και τούτο διότι, επί του παρόντος, παλεύουν εναντίον του ίδιου κοινού εχθρού : του εθνικού κράτους (με τα εθνικά τους σύνορα που βάζουν εμπόδια στη ακώλυτη κυκλοφορία ανθρώπων και των αγορών -το πρώτο ενδιαφέρει την Αριστερά, ενώ την Παγκοσμιοποίηση την ενδιαφέρουν και τα δύο, αφού και τα δύο εξασφαλίζουν διάχυση της φτώχειας και όχι της ευημερίας των λαών) και κάθε είδους «εθνικού», όπως «εθνικές κουλτούρες», κ.λπ., που κι αυτές οφείλουν να «ομογενοποιηθούν» εντός της Πολυπολιτισμικής Σούπας.

ΙΙΙ. Η Ελληνική Αριστερά και τα Ελληνικά Εθνικά Θέματα

Η Ελληνική Αριστερά, ασφαλώς διεθνιστική στον ιδεολογικό της πυρήνα, έναντι των ελληνικών εθνικών θεμάτων και προβλημάτων, είχε θέσεις που ενίοτε την αποστασιοποιούσαν από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως π.χ., στο Σκοπιανό Ζήτημα. Οι θέσεις που κατά καιρούς είχε πάρει, είναι γνωστές ώστε να μην χρειάζεται να τις επαναλάβουμε εδώ. Ο Αριστερός Διεθνισμός, όχι μόνο στην Ελλάδα, μα όπως αποδείχτηκε από τις εξελίξεις που ακολούθησαν την κατάρρευση των Κρατών του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, δεν υπήρξε ποτέ κάτι που συγκίνησε τις μεγάλες πλειοψηφίες των λαών, όπου γης, και στην Ελλάδα βεβαίως. Όπου επικράτησε, επιβλήθηκε βίαια και αποτινάχτηκε όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, το ίδιο βίαια. Το Αριστερό Διεθνιστικό Μοντέλο και το Αριστερό Διεθνιστικό Όραμα του Κόσμου, υπήρξε πάντα περιθωριακό.

Η Αριστερά, όπου ήταν χρήσιμη, φαίνεται να ήταν στο επίπεδο της αξιοποίησης της αναμφισβήτητης αγωνιστικότητάς της στο επίπεδο των λαϊκών κοινωνικών διεκδικήσεων, όπου πράγματι, εκεί, εμφάνιζε δυσανάλογα μεγάλα ποσά λαϊκής επιρροής, π.χ. στον έλεγχο των συνδικάτων σε σχέση με την επιρροή της στις εθνικές εκλογές. Ο λαός ήταν είναι σα να λέει : «σου εμπιστεύομαι μέχρις εδώ, στη διεκδίκηση κοινωνικών απαιτήσεων, όχι όμως και στα εθνικά μας θέματα». Όντως, η Αριστερά ποτέ δεν κατόρθωσε να πείσει ότι μπορεί να λύσει τα εθνικά ζητήματα κατά τρόπο «επωφελή» γι’ αυτά, διότι απλά, δεν έχει την ίδια αντίληψη γι’ αυτά, με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού που δεν εννοεί να αντιληφθεί γιατί θα έπρεπε να υιοθετήσει την Διεθνιστική αντίληψη των πραγμάτων ως «εργαλείο» επίλυσης των εθνικών του ζητημάτων.

Μάλιστα, αν θέλουμε να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, η ίδια η έννοια του έθνους, ως προς την ιστορική συνέχειά της, προσεγγίζεται σε μεγάλο βαθμό διαφορετικά από έναν Αριστερό και έναν μη Αριστερό. Ο πρώτος, είναι πολύ πιθανό, ή έστω, πιθανότερο από έναν μη Αριστερό, να μην δέχεται τη συνέχεια του έθνους, εν προκειμένω του ελληνικού έθνους, οπότε και ίσως και εξ αυτού του λόγου να ερμηνεύεται και η χαλαρή σχέση με την ίδια την έννοια του έθνους και των εθνικών ζητημάτων αλλά και των ερμηνειών του γι’ αυτά τα θέματα. Εν προκειμένω, τα επιχειρήματα για το θέμα αυτό, της συνέχειας του έθνους, ενδεχομένως να είναι -για την αντίληψη της κάθε άποψης- εξίσου ισχυρά και αφοπλιστικά. Όμως αυτό το ζήτημα, είναι καθαρά θεωρητικό και ό,τι έχει σημασία στο επίπεδο του σχεδιασμού και υλοποίησης των κρατικών πολιτικών για τα ζητήματα αυτά, είναι ποια είναι η κρατούσα (ασφαλώς όχι συγκυριακή) άποψη των πραγμάτων.

ΙV. Η Συμφωνία των Πρεσπών και το Ζήτημα της Έγκρισής της από την Ελλάδα

Και φτάνουμε στο ζητούμενο.

Έγινε μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Σκοπίων μια συμφωνία για το ονοματολογικό, όπως κακώς λέγεται, διότι υπερβαίνει το ονοματολογικό. Η Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν θα μπω καθόλου στην ουσία της Συμφωνίας (την οποία θεωρώ απαράδεκτη εθνικά). Θα μείνω στη διαδικασία έγκρισής της.

Εδώ, πρέπει να αποστασιοποιηθώ από το γεγονός ότι πρόκειται για μια συμφωνία που έγινε από μια Αριστερή Κυβέρνηση (συνεργασίας βεβαίως με άλλο κόμμα, όμως είναι αυτή αποτελεί τον κορμό της συνεργασίας αυτής). Για να είμαι σύμφωνος με όσα είπα παραπάνω για τη διασύνδεση Αριστεράς και Παγκοσμιοποίησης, οφείλω να υπογραμμίσω ότι από το σημείο αυτό και πέρα, οι θέσεις μου εκφράζουν πάγια αντίληψή μου για τον τρόπο λήψης αποφάσεων για σημαντικά εθνικά θέματα, ανεξάρτητα για το αν μιλάμε για μια Αριστερή ή για μια μη Αριστερή κυβέρνηση, ιδίως δε, κυβέρνηση που ασπάζεται τα νάματα της Παγκοσμιοποίησης.

Χωρίς λοιπόν περιστροφή, η δική μου θέση είναι ότι θάπρεπε η τελική έγκριση επί ενός τόσο σημαντικού (κατά την αντίληψη της λαϊκής πλειοψηφίας) εθνικού θέματος να ληφθεί μέσω δημοψηφίσματος, ανεξάρτητα από τη Κυβέρνηση που έκανε τη Συμφωνία. Είναι δε άκρως υποτιμητικό ότι αυτό το δικαίωμα δόθηκε στους Σκοπιανούς όχι όμως στους Έλληνες, για να μην αναφερθώ και στο ζήτημα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα έπρεπε να υπάρχει (ενισχυμένη και όχι απλή).

Ειδικά δε, όταν μια τέτοια συμφωνία έρχεται από μια Αριστερή Κυβέρνηση που ιδεολογικά στα εθνικά θέματα δεν εκπροσωπεί ιστορικά παρά μια συντριπτική μειοψηφία, πολύ περισσότερο μια τέτοια κυβέρνηση θα έπρεπε να ήταν διπλά και τριπλά προσεκτική στο θέμα αυτό (της διαδικασίας δηλαδή έγκρισης της συμφωνίας που προτείνει).

Σε σειρά άρθρων μου, ΠΡΙΝ ο ΣΥΡΙΖΑ καταλάβει την εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, όταν ήταν ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση, επεσήμαινα ότι θα αποτελούσε τεράστιο πολιτικό του λάθος, να εκλάβει την εντολή που έλαβε αποκλειστικά για την έξοδο της Χώρας από τα Μνημόνια και ως εντολή να επιβάλει ως κυβέρνηση τις συντριπτικά μειοψηφικές του απόψεις του επί των εθνικών ζητημάτων, διότι τέτοια εντολή ούτε το δόθηκε ούτε θα του δίνονταν αν τη ζητούσε. Δυστυχώς, φαίνεται αυτό που εξέφραζα ως μικρή πιθανότητα να συμβεί, συμβαίνει. Είχα επίσης γράψει, σε παλαιότερα άρθρα μου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προσέξει μη τυχόν και μεταβληθεί σε Ιφιγένεια όταν χάσει την εξουσία και κάποιοι άλλοι φορείς της Εξουσίας θα επιχειρήσουν να ηρεμήσουν έναν θυμωμένο λαό για ό,τι θεωρεί ότι προδόθηκε : από τα Μνημόνια που δεν καταργήθηκαν ίσαμε τα εθνικά του θέματα. Και μάλιστα από πολιτικούς αντιπάλους με μεγάλη προϋπηρεσία και οι ίδιοι στην επιβολή σκληρών Μνημονίων και ενδεχομένως στην μη διαφορετική αντιμετώπιση των εξωτερικών πιέσεων που επιβάλλουν ξένες Δυνάμεις, για τους δικούς τους λόγους, για «επιλύσεις» εθνικών μας εκκρεμοτήτων με τους διάφορους γείτονές μας. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε, πως κατά το παρελθόν, (ας πούμε στην εποχή του Τίτο), στο Σκοπιανό Ζήτημα η εθνική μας (χαλαρή) στάση έναντι της ασύδοτης Γιουγκοσλαβικής προπαγάνδας για το «Μακεδονικό», είχε ουσιαστικά επιβληθεί από τους «Συμμάχους» μας (τις ΗΠΑ κυρίως) προκειμένου να στηρίξουμε στον Ψυχρό Πόλεμο τον Τίτο έναντι της ΕΣΣΔ, με την προσδοκία πως μετά τον (Ψυχρό) Πόλεμο η Ελλάδα θα τύχαινε της αμέριστης συμπαράστασης υπέρ των εθνικών της δικαίων από τους παραδοσιακούς μας «συμμάχους».

Το «Μακεδονικό», τώρα ανοίγει, πολύ φοβούμαι. Μένει να διαψευστώ για άλλους φόβους μου για τις συνέπειές του…

https://olympia.gr/